“De Ozy Chronicles: Gedachten, muziek en het dagelijkse leven door de lens van Onur Ozyigit” is als een Turkse kebabzaak die plotseling haute cuisine serveert, maar dan zonder al die Franse pretentie. Onur strooit met humor, vertelt met een flinke scheut melancholie, en neemt je mee door zijn muzikaal-gekleurde brein terwijl hij zijn dagelijkse beslommeringen bezingt. Een dagelijkse dosis absurdisme, een snufje cynisme, en voor je het weet sta je te lachen om de pijn van het bestaan – want ach, zoals Onur zelf zou zeggen, als we niet lachen, huilen we. En daar is al genoeg van.