Dus, daar stonden we dan, midden in de schijnwerpers van het Eurovisiesongfestival, een spektakel dat tegenwoordig minder over zang gaat en meer over het jongleren met politieke correctheid. Nederland is gediskwalificeerd, en niet omdat Joost Klein vals zong, maar omdat hij een ‘slaande beweging’ maakte naar een cameravrouw. Dat zegt tenminste de EBU, de organisatie die zó politiek neutraal is dat ze waarschijnlijk zelf niet meer weten wat dat woord betekent.
Maar laten we even realistisch zijn, het echte schandaal was Joost zijn durf om kritiek te uiten op Israël (en oh wat heb ik mij vergist met mijn eerdere blog :)) Dat kan natuurlijk niet in de vredelievende Eurovisiebubbel, waar alleen maar plek is voor bepaalde meningen. Het is net als in de echte politiek, je mag alles zeggen, zolang het maar in het straatje past van degenen die de microfoons beheren.
En oh, wat waren we toch ‘verrast’ toen Caroline van der Plas van de BBB prompt de Israëlische vlag zwaaide op Twitter (euh sorry, X) net toen onze eigen Joost onder vuur lag. Tja, solidariteit is blijkbaar flexibel, uitrekbaar en vooral selectief. Vooral als het gaat om een land dat nog steeds bezig is met het maken van meer vijanden dan vrienden. Maar goed, Caroline vertegenwoordigt natuurlijk die andere helft van Nederland, die vorig jaar de boel op stelten zette en dacht dat de Nederlandse vlag een leuk picknickkleedje was tijdens de boerenprotesten. En dat gaat ons besturen binnenkort.. Ik hou werkelijk mijn hart vast..
En de rest van Nederland? Die blijft akelig stil. Ja, echt, je hoort de krekels krijsen in de achtergrond. Niemand lijkt zich echt druk te maken dat onze inzending thuis zit, terwijl we toch zo’n grootse traditie hebben van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Misschien is dat het probleem: we zijn zo gewend geraakt aan gekkigheid dat zelfs een diskwalificatie op het Eurovisiesongfestival ons niet meer kan schokken.
Wat mij betreft, heeft het Eurovisiesongfestival zichzelf officieel omgetoverd tot een nietszeggend circus. Het is geen feest van muziek en cultuur meer, maar een podium voor het etaleren van politieke agenda’s verhuld in glitterpakjes en valse noten. Vanaf nu kan het me echt gestolen worden. Ik kies liever voor iets waarbij de punten gegeven worden voor echte talenten, niet voor wie het beste de politieke dans ontspringt.
Dus, daar ga ik, zwaaiend met mijn denkbeeldige vlag van cynisme, mij terugtrekkend uit deze poppenkast. Applaus voor de volgende act, ik ben benieuwd wie er nu weer uit de toon gaat vallen.