Het schouwspel rondom Yesim Candan is in veel opzichten een exemplarische weergave van wat velen zien als een groeiend probleem in de hedendaagse politiek: het opportunistisch partijhoppen. Wanneer een persoon ogenschijnlijk van de ene naar de andere partij fladdert, gebaseerd op wat op dat moment het meest gunstig lijkt voor de eigen carrière, roept dat terecht vragen op over authenticiteit en integriteit.
Candan’s flirt met Forum voor Democratie in 2018, haar verlangen om voor het CDA de Tweede Kamer in te gaan in 2017, en nu haar abrupte verschijnen en verdwijnen bij D66, suggereren een soort politieke wispelturigheid die haaks staat op het idee van standvastige overtuigingen. Politiek zou idealiter een platform moeten zijn voor diepgewortelde overtuigingen en visies, en niet slechts een middel om persoonlijke bekendheid of invloed te vergroten.
Daarnaast is het feit dat Candan, niet al te lang geleden, D66 en haar toenmalige leider Sigrid Kaag publiekelijk bekritiseerde, problematisch. Deze uitspraken waren niet mals. Haar beschrijving van Kaag als “een farce als leider” en de partij als “hypocriet”, om vervolgens zelf op de kandidatenlijst van diezelfde partij te willen staan, komt over als op zijn minst inconsequent.
In een klimaat waarin vertrouwen in de politiek broos is, is het essentieel dat politieke figuren authentiek en consistent zijn in hun overtuigingen en acties. Yesim Candan’s recente gedrag voedt het cynisme en het wantrouwen van veel burgers. Wat we nodig hebben zijn leiders die staan voor hun overtuigingen, en niet leiders die zich laten leiden door de waan van de dag of persoonlijke ambities.