Ha die paar lezers van The Ozy Chronicles. Het is alweer iets langer dan een maand geleden dat ik hier iets heb gepost. Niet dat ik het niet heb geprobeerd. Had zelfs twee leuke stukken geschreven, maar ergens voelde het niet… nou ja, niet The Ozy Chronicles-waardig. Heheh. Dus hop, de prullenbak in.
Maar inmiddels zijn we weer een maand verder en dacht ik: laten we weer eens wat delen met die paar trouwe lezers. Hebben we een saaie februari gehad? Nope. Geen enkel saai moment. It’s never dull with Trump leading the world, hoorde ik ooit iemand zeggen. En ja hoor, dat klopt nog steeds. De man die ooit werd weggezet als anti-afroamerican, anti-Palestijn, anti-Democraat en anti-Chinees etc etc, blijkt nu ook een fervent anti-EU’er te zijn. Verrassing! Hahahah.
Dus dacht ik: laat ik daar eens over schrijven. Maar toen—en dit is het enge deel—kwam ik de afgelopen dagen tot een besef. Iets wat ik misschien ergens al vermoedde, maar niet hardop wilde toegeven. Er speelt iets veel groters dan wij simpele stervelingen eigenlijk kunnen bevatten. Een plan. Een beweging die langzaam maar zeker vorm krijgt, terwijl wij ons druk maken over tweets en talkshows.
Vroeger lachten we om het idee. Brussel als het nieuwe Rome, als het machtscentrum van Europa. Onzin, dachten we. Maar het lachen verstomde. Eerst langzaam, nauwelijks hoorbaar. Een weggeslikte grinnik hier, een ongemakkelijke kuch daar. En nu? Nu is het plan er. Eén Europa, één stem, één regering. Nationale soevereiniteit? Een curiositeit voor in de musea. Grenzen? Een anachronisme uit een tijdperk van provincialisme en bekrompenheid. En de burgers? Die krijgen zachte hand op de schouder en een geruststellend knikje: ‘Het is voor jullie eigen bestwil.’
Oorlog blijkt, zoals zo vaak, een handig smeermiddel. Oekraïne in brand en de Europese Unie ruikt kansen. Eerst dacht ik: waarom grijpen ze niet in om het conflict te stoppen? Waarom steeds méér olie op het vuur? Waarom gesprekken voeren over tanks en drones in plaats van diplomatie en vredesakkoorden? Ging het om Oekraïnes bodemschatten? Was het een listige zet tegen Rusland? Of speelde hier iets veel groters? Nu begin ik het te begrijpen: deze oorlog is geen vloek voor Europa, maar een zegen. Een troefkaart. Een kans om een Europese macht op te bouwen, zonder lastige naties die tegenspartelen.
De Amerikanen? Die trekken hun handen ervan af. ‘Moeten we écht nog betalen voor jullie feestje?’ vragen ze zich af, terwijl ze hun creditcard demonstratief in de lucht houden. Nou, ‘not anymore’.
En in dat machtsspel schuift Zelenski naar voren. Ooit een komiek, nu de tragische held in een toneelstuk waar hij zelf de regie niet over voert. In Washington stond hij daar, in zijn bekende legergroene trui, tegenover vice-president JD Vance. De camera’s draaiden. Zijn woorden goed ingestudeerd, zijn gezicht de juiste mix van bezorgdheid en vastberadenheid. Oekraïne had steun nodig. Wapens. Veel wapens. Meer geld. Meer alles. Maar toen kwam Trump. En Trump had geen zin in theater.
Met zijn kenmerkende directheid snoerde hij Zelenski de mond. ‘Jij wil helemaal geen vrede! Jullie hebben deze oorlog al verloren!’ riep hij. Geen beleefde nuances, geen diplomatieke doekjes voor het bloeden. Dit was de keiharde boodschap: Amerika was klaar met deze oorlog. Oekraïne moest het zelf maar uitzoeken. En Europa? Die mochten nu de rol van beschermer op zich nemen. En daar stond Zelenski, plotseling niet meer de dappere underdog, maar een politiek probleem dat niemand nog wilde dragen.
En Brussel? Die slikte even, maar zette door. Want nu moesten ze wel. Amerika trok zich terug, dus Europa had geen keus. Toch? En dus werden de plannen voor een Europees leger versneld. Een EU-defensie, een centraal commando. De droom van een superstaat, verpakt in slogans over veiligheid en samenwerking. De retoriek zwelt aan. Een ‘historische stap’. Een ‘noodzakelijke evolutie’. Maar achter de schermen knikt men instemmend: dit is de kans om Europa te verenigen. Niet met woorden, maar met macht.
Maar waar eindigt dit? Wordt Europa echt de wereldmacht waar de voorstanders van dromen? Of verzandt het in bureaucratisch gesteggel, omdat geen land de ander vertrouwt? Want hoe bouw je een imperium zonder een gedeelde taal, een gedeelde geschiedenis, een gedeeld doel? Misschien moeten we eerst maar eens beginnen met een Europese samenwerking zonder eindeloze commissies en politici die elkaar bij de lunch al in de haren vliegen.
De enige oplossing is vrede. Maar precies dát maakt het zo pijnlijk. Want geloof ik nog in de oprechtheid van de Europese leiders? Absoluut niet. Als ze vrede wilden, hadden ze daar allang naar gehandeld. Nee, zij willen iets anders. Macht. Een superstaat. Een zetel aan de tafel der groten. Oekraïne is slechts het schaakstuk dat hen daar moet brengen. Een stap in de richting van de New World Order. En wij? Wij betalen de rekening. Zoals altijd.
