Sommige momenten verdienen het om vastgelegd te worden. Niet alleen in audio, maar ook in woorden. Vorige week doken we – Orkun, Süleyman en ik – de studio in om eindelijk de laatste hand te leggen aan Rüya Gibi, een project dat al een tijdje op de plank lag te wachten. Het wachten was niet voor niets, want wat een inspirerende sessie werd het!
Het idee voor Rüya Gibi ontstond ruim een jaar geleden. Een melancholisch nummer, dromerig en meeslepend, met een vleugje Turkse nostalgie. Ik wist direct dat ik hier iets speciaals mee wilde doen, maar het voelde onaf. Er miste iets. Iets magisch.
Toen dacht ik aan Süleyman. Een gitarist die niet alleen zijn snaren laat zingen, maar ook de emotie in elk akkoord weet te vangen. 7-8 maanden geleden vroeg ik hem of hij wat wilde inspelen voor dit nummer. Gelukkig zei hij ja. Alleen… zoals dat gaat met creatieve projecten, moesten we eerst de juiste timing vinden. Vorige week was het eindelijk zover.
De sessie begon relaxed. Koffie, een beetje ouwehoeren over muziek, en natuurlijk de eeuwige discussie: akoestisch of elektrisch? Uiteindelijk koos Süleyman voor akoestisch. Hij begon met zachte, melancholische akkoorden op zijn akoestische gitaar, precies zoals ik het had gehoopt.
Iedere noot die hij speelde, voelde als een dialoog met de melodie. Geen overdaad, geen geforceerde solo’s – gewoon puur gevoel. Orkun zat achter de knoppen en glimlachte goedkeurend. Hij wist net zo goed als ik: dit was het missende puzzelstukje.
Na een paar takes hadden we wat we nodig hadden. We luisterden samen terug en het werd stil in de studio. Niet omdat we niets te zeggen hadden, maar omdat we wisten dat we iets bijzonders hadden vastgelegd.
Muziek maken met vrienden, zonder druk, zonder verwachtingen – dat is waar het om draait. Rüya Gibi is nu bijna af en ik kan niet wachten om het met jullie te delen. Orkun moet nog even zijn magie er op los gooien. Dan is het echt klaar. Hopelijk raakt het jullie net zo als het ons raakte in de studio.
Stay tuned!
