Laten we eerlijk zijn: het afgelopen jaar was weer een aflevering van de mensheid die je liever overslaat. De wereld stond in brand – soms letterlijk – met gruwelijke gebeurtenissen zoals de genocide in Palestina, de voortwoedende oorlog in het noordoosten van Europa, en, oh ja, de overname van Nederland door partijen die een nostalgische liefde lijken te hebben voor de jaren ’30. Maar geen zorgen, daar ga ik het niet over hebben. Nee, het is bijna Oud & Nieuw, en zelfs ik, met mijn altijd scherpe pen, probeer het jaar ietsje positiever af te sluiten dan het verdient. Dat is misschien naïef, maar hé, laten we zeggen dat ik mijn goede voornemens alvast vroeg inzet.
Dus laten we in plaats daarvan even stilstaan bij 2024 op persoonlijk vlak. Het begon zoals altijd: met goede voornemens, een vleugje optimisme en die bekende belofte aan jezelf dat dit hét jaar zou worden. De gyms zaten vol in januari, LinkedIn explodeerde van de inspirerende posts, en iedereen had een nieuw dieet of een revolutionaire app die hun leven zou veranderen. En nu? Nu hebben de meesten van ons die app allang verwijderd, dat dieet ingeruild voor comfortfood, en laat de enige oefening die we doen zich beperken tot het reiken naar de afstandsbediening.
Maar laten we niet te streng zijn voor onszelf, want eerlijk is eerlijk: 2024 was geen doorsnee jaar. Het was een jaar van verandering, leren, en ja, af en toe falen. Op werk stond het jaar in het teken van klantendramatiek en economische acrobatiek. Klanten wilden meer korting, leveranciers wilden hogere prijzen, en wij zaten er tussenin, glimlachend en knikkend alsof we alles onder controle hadden. Soms voelde het alsof ik in een aflevering van House of Cards zat, alleen dan met minder intriges en meer spreadsheets. Toch overleefden we het, deels dankzij humor, en deels omdat we gewoonweg geen keuze hadden.
Dan de Hollanda Fenerbahçeliler Derneği (Fenerbahçe Vereniging Nederland), een hoofdstuk dat dit jaar werd afgesloten. Het was een afscheid met gemengde gevoelens. Als trouwe Fenerbahçeli blijf ik betrokken als lid, maar mijn tijd in het bestuur heeft me geleerd dat passie en realiteit niet altijd hand in hand gaan. Bestuurswerk draait vaak om brandjes blussen, en ik heb in die rol soms het gevoel gehad dat ik eerder een vrijwillige brandweerman was dan een bestuurder.
Aan de andere kant was er SC Eendracht, mijn nieuwe thuisbasis, waar ik niet alleen de jeugd mocht begeleiden als trainer-coach, maar ook een frisse uitdaging vond als bestuurslid. Het is een kleine club met grote dromen, en hoewel we tegen muren aanlopen – soms letterlijk op dat verouderde veld – is het mooi om een deel van die groei te zijn. De jongens die ik coach, kijken me soms aan alsof ik Klopp zelf ben, wat ik natuurlijk volledig uitbuit, inclusief mijn pseudo-Duitse accent.
Maar 2024 was niet alleen werk en voetbal. Het was ook een jaar van persoonlijk verlies en reflectie. Het afscheid van een geliefd familielid herinnerde me eraan hoe kwetsbaar en waardevol het leven is. Het bracht me terug naar de kern: wat betekent echt belangrijk is. Het waren die kleine momenten – een warme omhelzing, een onverwachte lach, een kop koffie met een oude vriend – die het leven draaglijk en zelfs mooi maakten.
En dan was er Zeytin, mijn avontuurlijke kat die besloot een week op soloreis te gaan. Het was een goede reminder dat je soms moet leren loslaten, al is het maar tijdelijk. (Ze kwam natuurlijk thuis alsof er niets was gebeurd, typisch kat.)
Dus, wat neem ik mee uit 2024? Dat het leven geen perfect gebalanceerd recept is, maar meer een potluck diner waar je nooit weet wat je krijgt. Soms is het verrassend lekker, soms teleurstellend, maar het is altijd een ervaring. Mijn boodschap voor jullie, mijn trouwe lezers (een paar maar hoor, als ik geluk heb met Facebook algoritmes), is simpel: blijf proberen, blijf dromen, en blijf jezelf. Lach om de chaos, koester de kleine overwinningen, en vergeet niet dat die strakke spijkerbroek een medaille is voor het overleven van weer een jaar vol uitdagingen.
Op naar 2025, een nieuw jaar vol mogelijkheden, fouten en – als we geluk hebben – een paar onverwachte meesterwerken.
Met een warme groet en een sarcastische knipoog,
Onur Özyigit
The Ozy Chronicles
