Er zijn van die dagen waarop je gewoon wéét dat het geen doorsnee dag gaat worden. Dat gevoel bekroop me al bij de incheckbalie op Schiphol. Het plan? Samen met mijn vriendin een kort tripje naar Samsun maken, om even te ontsnappen aan de hectiek van Amsterdam. Maar voordat we nog maar één stap hadden gezet, ging het al mis.
Mijn vriendin, met haar Turkse paspoort, had haar boardingpass binnen een minuut in handen. Easy peasy. Maar ik? Met mijn Nederlandse ID? Geen kans. “Sorry, meneer, ik kan u niet inchecken op de vlucht van Istanbul naar Samsun.” Natuurlijk niet. Dat zou te makkelijk zijn. Dus daar stond ik dan, met een gezicht alsof ik net de laatste ronde van een pubquiz verloren had.
Gelukkig was er geen rij bij de Turkish Airlines balie tegenover incheckbalie 24, dus hop, ik ernaartoe. Tot mijn opluchting waren de medewerkers daar supervriendelijk. Het leek bijna alsof ze speciaal voor dit soort momenten getraind waren. “Geen zorgen, meneer, we lossen het voor u op,” zei een van hen met een glimlach. Ik wist niet of ik ze wilde omhelzen of meteen adoptiepapieren wilde regelen. Binnen no-time was alles geregeld en kreeg ik mijn boardingpass. “Veel plezier in Samsun!” klonk het. Als ik toen had geweten wat er nog zou komen…
Met de boardingpassen eindelijk in handen sprintten we naar de gate, want ja, de tijd begon te dringen. Maar uiteraard was de vlucht naar Istanbul een uur vertraagd. Fantastisch. Dus in plaats van relaxed te boarden, stonden we daar, mopperend met een sandwich in de hand, ons afvragend hoe dit verder zou gaan. De spanning steeg inmiddels sneller dan een vliegtuig tijdens het opstijgen.
Eenmaal aan boord begon het feest pas echt. De stewardess begroette mij met een blik alsof ik haar eerste vakantiedag had verpest. Ze was druk bezig met een passagier die wanhopig naar de wc probeerde te gaan, terwijl we nog in de rij stonden om in te stappen. Ik was al geïrriteerd, dus maak ik een wat mij betreft een logische opmerking dat ie nog een paar seconde kan wachten. Tuurlijk, ik probeerde vriendelijk te glimlachen, maar dat kwam waarschijnlijk meer over als een grimas van wanhoop.
Dan de stoelen… Turkish Airlines stond ooit bekend om hun comfort, maar dat bleek een mythe. De stoelen waren zo smal dat ik me afvroeg of ze mijn knieën direct als opvulling wilden gebruiken. Mijn vriendin had inmiddels de slappe lach, terwijl ik zat te bedenken hoe ik in vredesnaam drie uur lang in deze pretzel-positie zou volhouden. De vraag bleef hangen: zouden we onze overstap in Istanbul nog halen?
We landden in Istanbul en daar begon de marathon. Geen grap. Istanbul Airport is groter dan menig provinciestad, en de afstand tussen onze aankomst- en vertrekgate voelde als een halve marathon. We grepen onze koffers en sprintten door de terminals. “Kom op!” riep mijn vriendin nog, alsof we meededen aan een aflevering van Amazing Race. Toen we eindelijk de paspoortcontrole bereikten, stond daar een groep Filipijnse reizigers die er net zo verward uitzagen als wij. Waarom ze precies midden in de doorgang stonden, blijft een raadsel.
Eenmaal door de controle hadden we nog een laatste sprint voor de boeg. De gate kwam in zicht… maar nee hoor, dicht. Het vliegtuig stond er nog, de motoren draaiden vrolijk, maar de deur was hermetisch gesloten. Een deur zo onverbiddelijk dicht dat je bijna verwachtte dat er een bordje zou hangen met: Pech gehad! Of Loser! Iets in die trant.
Dus ja, terug naar de balie. Daar aangekomen werden we opnieuw vriendelijk geholpen en omgeboekt naar een latere vlucht, die pas over vijf uur zou vertrekken. Als goedmakertje kregen we een voucher voor een maaltijd. We kozen voor de pide bij Pidem. Op zich lekker, maar wat verwacht je van een Turkse versie van een fast food keten.
Daar zaten we dan, op een hard plastic bankje, starend naar de klok die maar langzaam tikte. Niet bepaald het luxe welkom dat ik in gedachten had voor onze korte vakantie dus. Mijn vriendin probeerde de moed erin te houden, maar ik kon het niet laten om te denken: “Dit is de meest tragikomische start van een vakantie ever.” Turkish Airlines, bedankt voor de ongeplande cardio-sessie en de pide bij Pidem.. We zijn uiteindelijk aangekomen op onze bestemming. Misschien niet de ideale tijdstip, maar tegen zonsondergang Samsun aan Zee maakt een hoop goed 😉
