Advertisement
Dark Mode Light Mode

De verloren menselijkheid!

Geloof me, ik kijk ook liever leukere dingen en probeer ook over leuke dingen te schrijven, maar “Waar is de menselijkheid gebleven?” vroeg ik mezelf af, terwijl ik weer naar de zoveelste gruwelijke video uit Gaza zat te kijken. Kinderen die levend worden verbrand, moeders die schreeuwen bij de resten van wat ooit hun gezin was. Het is inmiddels een alledaagse tragedie geworden. En hoe reageert het westen? Niet. Geen traan, geen protest, niets meer dan wat geopolitiek geanalyseer aan de talkshowtafels. Misschien een beetje media-aandacht als het de kijkcijfers dient, maar verder is het vooral een groot collectief “meh”.

Laat me even direct zijn: Wij, de Westerlingen, zijn misschien wel de slechteriken in dit verhaal. Een verhaal dat niet alleen over Hamas, Hezbollah en het Israëlische leger gaat, maar vooral over mensen — echte mensen — die doodgaan, leven verliezen, en achterblijven in een onhoudbare hel. En wat doet het Westen? Zwijgt. Knijpt een oogje dicht. Want tja, die geopolitiek, die belangen, die “veiligheid van Israël”. Maar hoe veilig zijn de Palestijnse kinderen? Hoe veilig is hun toekomst?

Je kan haast niet anders dan je afvragen: Waren het niet de Duitsers die ooit zes miljoen Joden in de gaskamers hebben gegooid? En nu, decennia later, wordt er schaamteloos de andere kant opgekeken terwijl Israël, met westerse steun, zijn “veiligheid” verzekert door complete wijken te verwoesten. Ironisch, nietwaar? Het morele kompas van het Westen blijkt net zo wispelturig als zijn geopolitieke agenda.

Ramsey Nasr zei het treffend: “Dit conflict is geen onontwarbare geopolitieke situatie, dit is een menselijke tragedie.” Maar dat menselijk leed lijkt tegenwoordig irrelevant. Het Westen lijkt vergeten dat het bloed dat vloeit, menselijk bloed is. Alsof de dood van een Palestijnse vader minder erg is dan die van een Europese vader. Alsof kinderen in Gaza niet dezelfde dromen hebben als kinderen in Amsterdam of Parijs.

Er wordt met zoveel gemak gepraat over “strategische aanvallen” en “veiligheidsmaatregelen”, dat je bijna zou vergeten dat er echte mensen achter die cijfers schuilgaan. Mensen met levens, met families, met dromen. Het is pijnlijk om te zien hoe weinig empathie er nog leeft. Terwijl ik me schaam voor wat er gebeurt, moet ik mezelf ook afvragen of wij niet allemaal — zwijgend, observerend, toekijkend — medeplichtig zijn.

Dus nee, dit is geen pleidooi voor Hamas, noch een verdediging van Israël. Het is een aanklacht tegen ons allemaal, tegen die verlammende onverschilligheid die onze zielen heeft overgenomen. Tegen dat gebrek aan compassie dat ervoor zorgt dat we de ogen sluiten voor barbaarse wreedheden. Waar is de menselijkheid gebleven? Misschien hebben we haar op het altaar van de geopolitiek geofferd. En misschien is dat wel onze grootste schande.

Deze tekst is enkel een persoonlijke mening en reflecteert niets meer dan mijn eigen gedachten.

Previous Post

Nederland weer de clown van Europa?

Next Post

Hoe een vliegreis naar Samsun veranderde in een tragikomisch avontuur met Turkish Airlines